Labradory są podatne na dysplazję stawów biodrowych i łokciowych, co prowadzi do problemów z poruszaniem się. Często cierpią na choroby oczu, jak zaćma, postępujący zanik siatkówki czy dystrofia rogówki. Mają skłonność do otyłości, która pogłębia problemy stawowe. Mogą występować także choroby skóry i alergie.
U starszych labradorów pojawia się neuropatia obwodowa. Rasa jest narażona na nowotwory i choroby serca. Częste badania weterynaryjne pozwalają wcześnie wykrywać te problemy.
Labradory to jedna z dość znanych ras psów na świecie, znana ze swojego przyjaznego usposobienia i inteligencji. Niestety, ale lecz, ale lecz, ale lecz, ale lecz, ale lecz, jak każda rasa, także i one borykają się z pewnymi predyspozycjami do konkretnych schorzeń. Właściciele tych czworonogów powinni być szczególnie czujni na pierwsze symptomy chorób genetycznych. Dysplazja stawu biodrowego to jedno z najczęstszych schorzeń, które dotyka tę rasę – objawia się utykaniem, problemami z wstawaniem i niechęcią do aktywności fizycznej. Wczesne rozpoznanie i odpowiednia diagnostyka (w tym badania RTG) mogą mocno poprawić komfort życia psa. Często można spotkać się także z przypadkami zapadania na nowotwory, szczególnie wśród starszych osobników.
Najczęstsze schorzenia oczu i stawów u labradorów
Postępująca atrofia siatkówki to dziedziczna choroba oczu, która może prowadzić do całkowitej ślepoty. Pierwsze objawy można zaobserwować już u młodych psów – początkowo występują problemy z widzeniem o zmroku, a następnie także w ciągu dnia. „Właściwa diagnostyka i częste badania okulistyczne są podstawą dla wczesnego wykrycia choroby”. Innym poważnym problemem jest spondyloza deformująca – schorzenie kręgosłupa, które objawia się sztywnością i problemami z poruszaniem się. Labradory często cierpią też na choroby stawów, w tym zapalenie stawów i zwyrodnienia.
- Częste badania kontrolne minimum raz w roku
- Odpowiednia dieta bogata w kwasy omega-3
- Umiarkowana, ale regularna fizyczna aktywność
Profilaktyka i zapobieganie chorobom metabolicznym
Otyłość to jeden z największych problemów dotykających labradory – rasa ta ma naturalną skłonność do przybierania na wadze. Właściciele muszą zwracać uwagę na odpowiednie dawkowanie pokarmu i regularną aktywność fizyczną. Cukrzyca, problemy z tarczycą czy choroby serca to kolejne schorzenia, które mogą dotknąć tę rasę. Jak można temu zapobiec?
Przede wszystkim poprzez: zbilansowaną dietę, częste kontrole weterynaryjne i odpowiednią suplementację. „Wczesne wykrycie nieprawidłowości w wynikach badań krwi może uratować życie psa” – to zdanie, które powinien zapamiętać każdy właściciel labradora. Istotna jest też właściwa pielęgnacja (systematyczne czyszczenie uszu i kontrola stanu skóry).
Labrador – najczęstsze choroby, które mogą uderzyć w twojego pupila [WAŻNY PORADNIK]
Dysplazja stawu biodrowego i łokciowego to jedne z najpoważniejszych problemów zdrowotnych dotykających labradory. Choroba oczu PRA (postępujący zanik siatkówki) może prowadzić do ślepoty, dlatego należy regularnie kontrolować wzrok psa. Labradory są także podatne na choroby serca, szczególnie na kardiomiopatię rozstrzeniową, która wymaga stałego monitorowania i odpowiedniej terapii. Otyłość to kolejny poważny problem, ponieważ rasa ta ma tendencję do przejadania się, co może prowadzić do problemów z układem kostnym i stawami. Zwłaszcza starsze labradory wymagają uwagi w kwestii diety i aktywności fizycznej. Atopia (alergia środowiskowa) często dotyka tę rasę, powodując swędzenie i problemy skórne.
Można też powiedzieć o skłonności do zapalenia ucha, które może być bardzo bolesne dla psa. Musimy pamiętać o tym, że labradory mogą cierpieć na epilepsję oraz choroby tarczycy, które wymagają stałego leczenia i obserwacji. Dla wystąpienia jakichkolwiek niepokojących objawów, należy niezwłocznie uzyskać kontakt z weterynarzem.
Labrador – Gdy oczy i biodra odmawiają posłuszeństwa: Poradnik opiekuna
Dysplazja stawu biodrowego to jedno z najpoważniejszych schorzeń genetycznych dotykających labradory. Charakteryzuje się nieprawidłowym rozwojem stawu biodrowego, co prowadzi do bolesności i ograniczenia ruchu. Pierwsze objawy można zauważyć już u szczeniąt w wieku 4-8 miesięcy, gdy pies zaczyna unikać aktywności fizycznej i wykazuje trudności przy wstawaniu.
- Częste badania kontrolne stawów
- Utrzymanie prawidłowej masy ciała
- Umiarkowana fizyczna aktywność
- Suplementacja wspierająca stawy
- Konsultacje z lekarzem weterynarii
Dla chorób oczu, labradory są szczególnie narażone na postępującą atrofię siatkówki (PRA) oraz dysplazję siatkówki. Choroby te mogą prowadzić do całkowitej utraty wzroku. Wczesna diagnoza i odpowiednie leczenie mogą spowolnić postęp choroby.
Nowoczesne metody terapii genowej w leczeniu chorób dziedzicznych labradorów
Nowe badania w dziedzinie medycyny weterynaryjnej skupiają się na terapii genowej jako potencjalnym rozwiązaniu dla dziedzicznych schorzeń labradorów. Naukowcy pracują nad metodami modyfikacji genów odpowiedzialnych za rozwój dysplazji i chorób oczu. Choć te metody są wciąż w fazie eksperymentalnej, dają nadzieję na lepsze leczenie w przyszłości.
Genetyczna ruletka u labradorów – o badaniach
Najczęstszymi problemami genetycznymi labradorów są dysplazja stawów biodrowych i łokciowych, postępujący zanik siatkówki oraz kolano szpotawe. Każdy odpowiedzialny hodowca powinien przeprowadzić badania genetyczne swoich psów hodowlanych. Podstawowe badania obejmują prześwietlenie RTG stawów biodrowych i łokciowych, które wykonuje się zazwyczaj po ukończeniu przez psa 12 miesięcy życia. Badanie DNA pozwala wykryć nosicielstwo genów odpowiedzialnych za choroby dziedziczne, takie jak miopatia czy zapaść wywołana wysiłkiem. Oprócz tego poleca się częste badania okulistyczne, które powinny być wykonywane przez certyfikowanych specjalistów.
Jest to ważne ze względu na predyspozycje rasy do chorób oczu. Wyniki wszystkich badań powinny być dokumentowane i przekazywane nabywcom szczeniąt. Można także regularnie monitorować poziom hormonów tarczycy, ponieważ labradory są podatne na niedoczynność tego narządu. Niektóre jednostki chorobowe mogą się ujawnić dopiero w późniejszym wieku, dlatego poleca się częste kontrole weterynaryjne przez całe życie psa.